Ik was 25 toen mijn vader plots van de ene op het andere moment overleed. De grond onder onze schoenen zakte weg. In die periode van intense rouw borrelde de inspiratie op. Ik kreeg een ongelooflijke drang om te creëren rond het thema verdriet. Maar de ideeën bleven een creatieve chaos in mijn hoofd. Ik kreeg ze niet op papier. Toen 14 jaar later mijn tweede vader, al even onverwachts, stierf kwam die roeping helemaal terug. Ik moest en zou daar iéts mee doen. Het gevoel van diepe rouw inspireerde me... maar ik wist nog steeds niet hoe ik het vorm moest geven.
Kort daarna ontmoette ik de ouders van Elisabeth, Annabel* en Elouise. Ze kwamen bij me op bezoek voor het bespreken van een geboortekaartje voor hun tweede dochter. Maar het noodlot sloeg toe... Annabel* werd stil geboren. Voor het eerst in mijn leven werd ik van zo dichtbij geconfronteerd met het sterven van een kind, een baby. De ver-van-mijn-bed plots gespietst dwars door mijn buik. Getekend op mijn ziel. Getekend... Inderdaad...

Toen de derde dochter zich aankondigde maakte ik voor het eerst een tekening waarop twee zusjes afgebeeld zijn samen met hun overleden sterrenzusje... 

En hoe vreemd het misschien mag klinken, voor mij opende zich een nieuwe wereld. Die roeping, die jarenlang tevergeefs in mijn hoofd had rondgedwaald kreeg opeens vorm en werd een verhaal. Een verhaal van hoop en kleur, van verhalen en avonturen in een andere wereld...